Me estoy haciendo mayor o es que
ya soy rara de nacimiento???
A veces, en la intimidad de mi
baño me lo pregunto, en cuanto salgo ya se me pasa eh!!, pero hay cosas con las
que no puedo, que me superan con creces o más!!, por ejemplo, alguien me dice... "llevamos a los niños al parque?", y me entra un repelús, una vagancia y un sudor frío que ni te cuento!.
Veamos, soy madre de dos
criaturas de 2 y 3 años respectivamente. Mientras uno va detrás de todo lo que
se mueve (y si tiene rabo mejor), come todo lo que no se debe de comer, se sube
a todos los sitios donde no se debe de subir y le encanta todo vehículo
motorizado (y que haga ruido a roto), la otra juega a ser princesa de fresa, viaja
al país de nunca jamás, se monta películas mentales con sus muñecas, lleva
bolso y uñas pintadas a juego y le flipa todo lo rosa (de dónde he sacado a
esta niña???), ¿Cómo LECHES PUEDO SER UNA MADRE NORMAL EN EL PARQUE?
La verdad es que viendo a las
otras madres, tampoco se si quiero serlo. Bueno, realmente tampoco se si eso es
muy normal…
Estoy aburrida del parque. Ya no
llevo a mis niños allí. Sí, llamadme “Mala Madre”, “Antisocial”, pero es que no
lo soporto. No soporto la ñoñería de las otras madres siempre perfectas. No
soporto que me digan qué es lo que tengo y no tengo que hacer con mis hijos,
cuándo y cómo los tengo que llevar al parque o cómo los he de vestir. No soporto tener que buscar excusas tontas porque no quiero ir a las celebraciones chorras que se organizan en torno a los niños que asisten a ese parque (estilo, "cena de madres de parque", "merienda de graduación de fin de curso"???????). No soporto estar allí y escuchar
soplapolleces infantiles variadas sobre la educación y después ver cómo sus “angelitos”
no quieren compartir juguetes con los míos o se pasan toda la santa tarde montados
en el mismo columpio.
Además, porqué leches tengo que
socializar con unas tías con las que lo único que comparto es tener niños de
edades “similares”????. Si es que tanta tontería me pone enferma!.
Yo lo que quiero
es meterme en el arenero y jugar con Martín, montar a Sara en los columpios y
darle caña, amenazar a los otros renacuajos para que dejen de porculear tirando
arena en la cabeza de otros niños (ya que no lo hacen sus perfectas madres lo
tendré que hacer yo!!!) y si hace falta echarme a correr y jugar al pilla.
Soy una madre antisocial que no
lleva al parque a unos niños que saben compartir juguetes con los demás, que
saben jugar con otros niños, que les gusta socializar y no tienen problemas en
hacerlo y que, aún por encima, tienen una madre loca que juega con ellos.
Qué le vamos a hacer!!
Bueno, he de matizar que sí que
quedo con madres para jugar. Pero quedamos para eso, para pasárnoslo todos
bien!.
Y a vosotros, ¿os gustan los parques?
Paterfamilias, Agripina... por Dios!!!, sois mis ídolos!, y vosotros, ¿vais mucho al parque?
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminarYo tampoco soy de parque. Y eso que el de mi pueblo está justo delante de mi casa... pero ¡me niego! por casi lo msmo que tú. Además, con la de cosas que tengo yo por hacer, mucho menos.
ResponderEliminarEsa es otra, ¡con la de cosas que hay que hacer en casa!, además, nosotras tenemos casa, y podemos dejarlos jugar fuera, ¿no?.
EliminarBiquiños
A mi el tiempo de parque se me pasó hace tiempo, casi estoy de parque de nietos. Pero lo que dices es totalmente cierto. Ya pasaba en mi época y siempre odié el parque. Me parecía esos sitios donde ibas a pasar un mal rato mientras las madres te daban el curso de educación infaltil que ellas no aplicaban a sus hijos. Tal cual.
ResponderEliminarEso ó hablar de lo desgraciados que eran los maridos y de cómo se vengaban de ellos por no ayudarlas y cuando tú decías con tu vocecita que el tuyo sí bañaba a los niños, te decían "menudo calzonazos" y claro, cara de acelga.
besazo
Jajajajajaja, creo que el día que vea a alguien con cara de acelga le preguntaré si se llama dolega.
EliminarSí, alguna conversación de ese estilo (maridos) también se saca en este parque y yo llego a la conclusión de que o son todas muy desgraciadas o mi Sufridor es la repera.
¡Anda ya!.
Bicos dolega.
Me pasa algo parecido, la diferencia es que las otras madres o no van (bajan las "Tatas") o pasan de mi (para mi regocijo). Después de 6 años jugando al pillar, al pollito-inglés (bueno, con mis hijas es el pollito-ballet... pero eso es otra historia), al escondite, a pintar en el suelo con tizas (quizás por eso no me hablan, porque una madre tirada en el suelo queda poco fino, y además les he ensuciado la ropita de los niños prestandoles tiza), en fin que la mayoría de las tardes estamos rodeados de niños aburridos... Y sus madres nos siguen mirando con cara de "qué raros son estos"
ResponderEliminarjo, que suerte, ¿pasan de ti?, pero será el resultado de esos 6 años... tendré que esperar. Aunque mucho me temo que esto irá a peor.
EliminarBicos
A mí tampoco me gustaba lo del parque porque siempre hay niños abusones y madres que nos ocupan de ellos. Están muy ocupadas cotilleando. Un beso.
ResponderEliminarSusana, pues sí, la mayor parte del tiempo se lo pasan criticando, por eso no me gusta estar en el corrillo, porque no quiero formar parte de él. Lo malo (que me la repampinfla) es que o formas parte del corrillo o eres la protagonista del chisme). En fin,¡ el mundo está lleno de Belenes Esteban!.
Eliminar¡¡Plass, plas, plas, plas, plas, plasssss!!!!! Mejor no lo has podido expresar!
ResponderEliminarYo no tengo hijos. Ni siquiera estoy casada (ni siquiera tengo novio...).
Ahora.... tardes en el parque pasarlas las he pasado!! Mis amigas las cuales tienen hijos, están casadas, hasta incluso tienen novio, van. Y yo alguna vez las he acompañado....bufff!!
Lo que acabas de contar no puede ser más universal.
Todo tonterias pero no de los niños, sino de las madres. Además lo que dices, muchas no tienen amigas y lo quieren arreglar haciendo la cena de: "las madres que se juntan en el parque a las cinco y cuarto de la tarde". Así, tal cual lo cuento.
Lo dicho: plas, plas, plas......
Ahh!.... por cierto... no he vuelto nunca más al parque.
Besos
¿Vas con tus amigas al parque???? ¡¡¡¡Tú si que eres una buena amiga!!!!
EliminarBicos Money.
Vas nooooo, iba!!!!!! jajajaja
EliminarBesito
No tengo tiempo para ir al parque, pero algunos fines de semana mi crio y yo vamos, y la gente es más normal, no sé si vivo en un barrio extraño, pero los papás les avisan a los hijos que ya llevan mucho tiempo en el columpio, que hay niños esperando, o si yo le digo (decía) algo a sus hijos grandotes a punto de aplastar al mío (cuando era chiquito) no me decían nada. Ahora yo estoy con los ojos pegados a mi enano, no soy de jugar, pero soy de estar detrás apludiéndole las acrobacias. Paso de las mamás, pero ellas suelen pasar de ellas. Y mi hijo pasa de los otros niños. (Pensándolo bien, vivo en zona de centro comercial, por lo tanto los niños que hay suelen estar de paso).
ResponderEliminarLos días de semana va mi niño con su pandilla y las nanas al parque y juegan super bien entre ellos o con otros niños con sus nanas (ahora parece que vivo en zona de nanas).
A mí las mamás que me cargan ¡¡¡son las del cole!!!
Marga, las mamás del cole dan para otro post, pero ese mejor lo dejamos para más adelante porque mi pequeña princesita empieza en el cole este año y verás la de anécdotas que puedo tener (por ahora sólo tuvimos una reunión y creo que ya me da para un par de entradas!!).
EliminarBiquiños
Buf, el parque. Desde hace ya un tiempo no vamos. Yo había ido algunas veces con los mayores (cuando eran pequeños, claro) y me ponía a jugar a fútbol con ellos. Ma. a veces jugaba con nosotros o se columpiaba.
ResponderEliminarEl ambiente allí, tal como lo cuenras aunque yo era un mero espectador y oyente de las "conversaciones parquiles". La bomba
Me voy a pasar al fútbol, así a parte de la mamá loca, seré la mamá locamachotequejuegaalfútbol.
EliminarPero ¿qué estoy diciendo si no tengo intención de volver?
En fin. Qué vamos a contar del parque? yo hasta ahora bajaba al de la urbanización. Hay de todo. Afortunadamente, un grupillo hemos congeniado bastante. Sólo hay una que "teoriza" mucho sobre la educación (y entre otras cosas, a su hijo de 3 años no le dicen que no para no traumatizarlo... en fins...) y en cuanto empieza los demás cambiamos de tema. Lo bueno es que nos llevamos bien padres y madres. Y de los demás, pues... ya he tenido broncas de todos los colores con niños "ineducados": los pobres hacen lo que les sale, nunca les han explicado que así no se debe portar uno... Sus padres al lado, mirándote con cara de "vaya flipada, ¿por qué si mi hijo tiene afán destructivo no puede romper los juguetes de su hija contra la pared?". Esto me ha pasado, literalmente!
ResponderEliminarYo también me pongo a jugar con ellos. Si no, pues vaya coñazo!!!
Vaya!, pues que no te pegue a ti el afán destructivo, no vaya a ser que le destruyas algo a la madre del "angelito rompe juguetes", sin querer,¡claro!.
EliminarBicos. ;)
leles...pero que parques tedes en orense? tanto pijo hai por ahi?
ResponderEliminarA verdade e que o que vamos nos en Bdn para nada é asi,polo menos a xente coa que tratamos...eu tirome pouco a xogar con él (e iso qué e distos como de goma) máis que nada porque están no momento "toto" (moto) e só queren iso...pero si toca momento "ligota" (pelota) si que xogamos.
O que si hai que ter mil ollos porke os nenos con mais sentidiño , ou polo menos máis idade (que non vai unido) van tolos coas bicis e patinetes e atropellan os peques...e os pais si teñen pasan de todo....grrr
pero si pegara con mamás como as que nombras faria o mesmo ca ti.
Non me gustan os nenos abusóns, e se as nais o permiten, aínda me gustan menos.
EliminarAs nais de aquí fan grupo, pero son moi especialiñas. Mais ben, son moi peliculeiras e non me gusta moito ese rollo. Pero bueno, tampouco é que vaia moito, así que tanto me ten.
Un biquiño pra vos e pro parruliño.
¡Hola! Me ha encantado el post porque yo también fui una madre rara que odiaba confraternizar con las demás mamás del parque algunas vestidas de punta en blanco, hace muchos años pero lo fui y me lo has recordado de modo muy entrañable.
ResponderEliminarMuchas gracias y un fuerte abrazo
Asun
Querida Asun, ¡qué sorpresa tan agradable me acabas de dar!, es un gusto leerte por aquí. Has de saber que eres bien recibida en esta casa.
EliminarSeguro que eras una madre/rara estupenda en el parque, sólo hace falta ver los chicos tan buena gente que tienes.
Un beso muy gordo.
Jolín, me he acordado de mis tiempos parqueriles, como los odiaba! te confieso que ahora paso por el parque y me entra añoranza, me recuerda a mi niña con dos, tres, cinco añitos y volvería atrás con gusto.
ResponderEliminarEso sí, no creo que me pudieras ganar a antisocial, mientras yo me iba con tortículis a casa de tanto girar el cuello para seguir a la chiquilla en sus correrías, allí la mayoria de criaturas se podían matar que nadie se enteraba, sólo veías corrillos de madres cascando y gesticulando como posesas, siempre me preguntaba ¿de que hablan, por dios? nunca quise acercarme a averiguarlo, y las que se me acercaban a mí duraban poco, que pereza más tremenda... luego nos abrimos un blog y no paramos de cascar solas ¿somos raras?
¿Te entra añoranza?, está claro que somos masoca!!!! ajajajajajaja, dí que volverías atrás porque eras unos años más joven, porque podías hacer con tu hija lo que te apetecía o vete tú a saber qué!!!, pero no por ir al parque... jajajajaja
EliminarSí, eso tienes razón, a raras no nos gana ni cristo (tenemos un blog en el que cascamos solas, es de pensárselo... jajajaja)
sí, a eso me refería, no añoranza del parque, añoranza de la edad de mi niña, que la recuerdo por allí correteando y me pongo tierna
Eliminar